Propiedades interfaciais Derivados de alquil poliglicósidos.

Para caracterizar as propiedades interfaciais dos derivados de alquil poliglicósidos, rexistráronse curvas de tensión/concentración superficial e determináronse a partir delas as concentracións micelares críticas (cmc) e os valores de tensión superficial da meseta por riba do cmc. A tensión interfacial contra dúas substancias modelo: octildodecanol e decano- foron investigadas como parámetros adicionais. Os valores de cmc obtidos a partir destas curvas móstranse na figura 8. os datos correspondentes para un C₁₂ alquil monoglicósido e a_{C 12/14}Inclúense alquil poliglicósidos para comparación. Pódese ver que os alquilpoliglicósidos éteres de glicerol e carbonatos teñen valores de cmc máis altos que os alquilpoliglicósidos de lonxitude de cadea comparable mentres que os valores de cmc dos éteres monobutílicos son algo máis baixos que os dos alquilpoliglicósidos.

As medicións da tensión interfacial realizáronse cun tensiómetro de caída de xiratoria Kri.iss. Para simular condicións prácticas, as medicións realizáronse en auga dura (270 ppm Ca :Mg= 5:ll a unha concentración de tensioactivo de 0,15 g/l e a SO A Figura 9 mostra unha comparación da tensión interfacial de C₁₂derivados de alquil poliglicósidos contra octildodecanol. O C₁₂O éter mono[1]butílico ten a tensión interfacial máis alta e, polo tanto, a actividade interfacial máis baixa, mentres que o C₁₂O éter de monoglicerol está substancialmente ao nivel do C₁₂éter polibutílico. O C₁₂alquil poliglicósido incluído para comparación sitúase ao nivel dos dous últimos derivados de alquil poliglicósidos mencionados. En xeral, os valores de tensión interfacial fronte ao octildodecanol son relativamente altos. Isto significa que, para aplicacións prácticas, é importante asegurarse de que as mesturas de surfactantes utilizadas teñan unha sinerxía cara aos aceites polares.

O resultado da proba de escuma como figura 10. O comportamento de escuma de varios éteres de monoglicerol e monocarbonatos de alquil poliglicósidos mediuse en comparación con C₁₂alquil poliglicósido para dous valores de dureza da auga en ausencia de solo graxo. As medicións realizáronse de acordo coa norma DIN 53 902. O C₁₀e C₁₂Os éteres de monoglicerol de alquil poliglicósidos produciron un volume de escuma maior que o C₁₂alquil poliglicósido. A estabilidade da escuma é significativamente maior no caso do C₁₂éter de monoglicerol que no caso do C₁₀ derivada a 16°dH. O C₁₄Alquil poliglicósido monoglicerol éter non se compara co C₁₀e C₁₂ derivados no seu poder espumoso e, en xeral, taxas peores que o C₁₂alquil poliglicósido. Os monocarbonatos con lonxitudes de cadea de alquilo n de 8 e 12 distínguense por volumes de escuma moi baixos, como sería de esperar dun derivado de poliglicósido de alquilo hidrófobo.