Propiedades interfaciais dos derivados de alquilpoliglicósidos.

Para caracterizar as propiedades interfaciais dos derivados de alquilpoliglicósidos, rexistráronse curvas de tensión/concentración superficial e determináronse a partir delas as concentracións micelares críticas (cmc) e os valores de tensión superficial da meseta por riba do cmc. Investigouse como parámetros adicionais a tensión interfacial fronte a dúas substancias modelo: octildodecanol e decano. Os valores de cmc obtidos a partir destas curvas móstranse na Figura 8. Os datos correspondentes para un C₁₂ monoglicósido de alquilo e un_{C 12/14}Inclúense os poliglicósidos de alquilo para fins de comparación. Pódese observar que os éteres e carbonatos de glicerol de poliglicósidos de alquilo teñen valores de cmc máis altos que os poliglicósidos de alquilo de lonxitude de cadea comparable, mentres que os valores de cmc dos éteres monobutílicos son algo inferiores aos dos poliglicósidos de alquilo.

As medicións da tensión interfacial realizáronse cun tensiómetro de gota xiratoria Kri.iss. Para simular condicións prácticas, as medicións realizáronse en auga dura (270 ppm de Ca:Mg= 5:11) a unha concentración de surfactante de 0,15 g/l e a SO. A Figura 9 mostra unha comparación da tensión interfacial de C₁₂derivados de alquilpoliglicósidos contra octildodecanol. O C₁₂O éter mono[1]butílico ten a tensión interfacial máis alta e, polo tanto, a actividade interfacial máis baixa, mentres que o C₁₂o éter monoglicerol está substancialmente ao nivel do C₁₂éter polibutílico. O C₁₂O alquilpoliglicósido incluído para a comparación atópase ao nivel dos dous últimos derivados de alquilpoliglicósidos mencionados. En xeral, os valores de tensión interfacial contra o octildodecanol son relativamente altos. Isto significa que, para aplicacións prácticas, é importante garantir que as mesturas de surfactantes empregadas teñan sinerxismo cos aceites polares.

O resultado da proba de escuma móstrase na Figura 10. O comportamento de formación de escuma de varios éteres e monocarbonatos de monoglicerol de alquilpoliglicósidos mediuse por comparación con C₁₂poliglicósido de alquilo para dous valores de dureza da auga en ausencia de solo graxo. As medicións realizáronse de acordo coa norma DIN 53 902. O C₁₀e C.₁₂Os éteres de monoglicerol de alquilpoliglicósido produciron un volume de escuma maior que os de C₁₂poliglicósido de alquilo. A estabilidade da escuma é significativamente maior no caso do C₁₂éter de monoglicerol que no caso do C₁₀ derivada a 16°dH. O C₁₄O éter monoglicerol de alquil poliglicósido non se compara co C₁₀e C.₁₂ derivados no seu poder espumante e, en xeral, taxas peores que as do C₁₂poliglicósido de alquilo. Os monocarbonatos con lonxitudes de cadea alquilo n de 8 e 12 distínguense por volumes de escuma moi baixos, como se esperaría dun derivado de poliglicósido de alquilo hidrófobo.