Propiedades fisicoquímicas dos poliglicósidos de alquilo: comportamento de fase

Sistemas binarios

O diagrama de fases do sistema de alquilpoliglicósido C12-14 (C12-14 APG)/auga difire do do APG de cadea curta (Figura 3). A temperaturas máis baixas, fórmase unha rexión sólido/líquido por debaixo do punto de Krafft, nun amplo rango de concentracións. Cun aumento da temperatura, o sistema transfórmase a unha fase líquida isotrópica. Debido a que a cristalización se retarda cineticamente ata un punto considerable, este límite de fase cambia de posición co tempo de almacenamento. A baixas concentracións, a fase líquida isotrópica transfórmase por riba dos 35 ℃ a unha rexión bifásica de dúas fases líquidas, como se observa normalmente cos surfactantes non iónicos. A concentracións superiores ao 60 % en peso, fórmase unha secuencia de fase cristalina líquida a todas as temperaturas. Cómpre mencionar que na rexión monofásica isotrópica, pódese observar a evidente birrefrinxencia de fluxo cando a concentración é xusto inferior á fase disolta e logo desaparece rapidamente despois de que se complete o proceso de cizallamento. Non obstante, non se atopou ningunha rexión polifásica separada da fase L1. Na fase L1, outra rexión con birrefrinxencia de fluxo débil está situada preto do valor mínimo da brecha de miscibilidade líquido/líquido.
Platz et al. levaron a cabo investigacións fenomenolóxicas sobre a estrutura das fases cristalinas líquidas empregando métodos como a microscopía de polarización. Tras estas investigacións, considéranse tres rexións lamelares diferentes en solucións concentradas de C12-14 APG: Lα_eu,Lα_esquerdae Lαh. Existen tres texturas diferentes segundo a microscopía de polarización.
Despois de ser almacenada durante moito tempo, unha fase cristalina líquida lamelar típica desenvolve rexións pseudoisotrópicas escuras baixo luz polarizada. Estas rexións están claramente separadas das áreas altamente birrefrinxentes. A fase Lαh, que se produce no rango de concentración medio da rexión da fase cristalina líquida, a temperaturas relativamente altas, mostra tales texturas. Nunca se observan texturas Schlieren, aínda que adoitan estar presentes raias oleosas fortemente birrefrinxentes. Se unha mostra que contén unha fase Lαh se arrefría para determinar o punto de Krafft, a textura cambia por debaixo dunha temperatura característica. As rexións pseudoisotrópicas e as raias oleosas claramente definidas desaparecen. Inicialmente, non cristaliza ningún APG C12-14, senón que se forma unha nova fase liotrópica que mostra só unha birrefrinxencia débil. A concentracións relativamente altas, esta fase expándese ata altas temperaturas. No caso dos glicósidos de alquilo, xorde unha situación diferente. Todos os electrólitos, coa excepción do hidróxido de sodio, resultaron nunha redución significativa nos puntos de turbidez. O rango de concentración de electrólitos é aproximadamente unha orde de magnitude inferior ao dos éteres de alquilpolietilenglicol. Sorprendentemente, só hai diferenzas moi pequenas entre os electrólitos individuais. A adición de álcali reduciu significativamente a turbidez. Para explicar as diferenzas de comportamento entre os éteres de alquilpoliglicol e os éteres de alquilpoliglicol, asúmese que o grupo OH acumulado na unidade de glicosa sufriu diferentes tipos de hidratación co grupo óxido de etileno. O efecto significativamente maior dos electrólitos nos éteres de alquilpoliglicol suxire que hai unha carga na superficie das micelas de alquilpoliglicósido, mentres que os éteres de alquilpolietilenglicol non asumen carga.
Así, os poliglicósidos de alquilo compórtanse como mesturas de éteres de alquilo poliglicol e surfactantes aniónicos. O estudo da interacción entre os glicósidos de alquilo e os surfactantes aniónicos ou catiónicos e a determinación do potencial na emulsión mostran que as micelas de glicósidos de alquilo teñen unha carga superficial negativa no rango de pH de 3 a 9. Pola contra, a carga das micelas de éter de alquilo polietilenglicol é feblemente positiva ou próxima a cero. A razón pola que as micelas de glicósidos de alquilo están cargadas negativamente non se explicou completamente.