Basicamente, o proceso de reacción de todos os carbohidratos sintetizados por Fischer con glicósidos de alquilo pódese reducir a dúas variantes do proceso, concretamente, a síntese directa e a transacetalización. En ambos os casos, a reacción pode proceder por lotes ou de forma continua.
En síntese directa, o carbohidrato reacciona directamente co alcohol graxo para formar o poliglicósido de alquilo de cadea longa requirido. O carbohidrato empregado adoita secarse antes da reacción real (por exemplo, para eliminar a auga cristalina no caso da glicosa monohidratada = dextrosa). Este paso de secado minimiza as reaccións secundarias que teñen lugar en presenza de auga.
Na síntese directa, o tipo de glicosa sólida monomérica úsase como sólido en partículas finas. Dado que a reacción é unha reacción sólido/líquido desigual, o sólido debe estar suspendido completamente no alcohol.
O xarope de glicosa altamente degradado (DE>96; DE=equivalentes de dextrosa) pode reaccionar nunha síntese directa modificada. O uso dun segundo solvente e/ou emulsionantes (por exemplo, poliglicósido de alquilo) proporciona unha dispersión estable de gotas finas entre o alcohol e o xarope de glicosa.
O proceso de transacetalización en dúas etapas require máis equipamento que a síntese directa. Na primeira etapa, o carbohidrato reacciona cun alcohol de cadea curta (por exemplo, n-butanol ou propilenglicol) e, opcionalmente, despréganse metais. Na segunda etapa, o glicósido de alquilo de cadea curta transacetálase cun alcohol de cadea relativamente longa para formar o poliglicósido de alquilo requirido. Se a proporción molar de carbohidrato e alcohol é a mesma, a distribución de oligómeros obtida no proceso de transacetalización é basicamente a mesma que a obtida na síntese directa.
Se se empregan oligo e poliglicoses (por exemplo, amidón, xaropes cun baixo valor de DE), aplícase o proceso de transacetalización. A despolimerización necesaria destes materiais de partida require temperaturas de >140 ℃. Dependendo do alcol empregado, isto pode crear presións correspondentemente máis altas, o que impón esixencias máis estritas aos equipos e pode levar a un maior custo da planta. En xeral, coa mesma capacidade, o custo de produción do proceso de transacetalización é maior que o da síntese directa. Ademais das dúas etapas de reacción, débense proporcionar instalacións de almacenamento adicionais, así como instalacións de traballo opcionais para alcohois de cadea curta. Debido ás impurezas especiais do amidón (como as proteínas), os glicósidos de alquilo deben someterse a un refinado adicional ou máis fino. Nun proceso de transacetalización simplificado, os xaropes cun alto contido de glicosa (DE > 96 %) ou os tipos de glicosa sólida poden reaccionar con alcohois de cadea curta a presión normal, e sobre esta base desenvolvéronse procesos continuos. (A figura 3 mostra ambas as rutas de síntese para os poliglicósidos de alquilo)